Toen de schrijver in 1966 uit handen van Prins Bernhard de Erasmusprijs ontving, herinnerde deze laatste in zijn toespraak aan de grote opvoedkundige kwaliteiten van Reads werk, getuige zijn alom bekende boek Education Through Art. Daarom is het eigenlijk vanzelfsprekend dat ook het beroemdste boek van Herbert Read in deze reeks is opgenomen. De auteur zelf zegt ervan dat het werk een manifest is gebleken voor noodzakelijke pedagogische hervormingen. Hieruit blijkt dan tevens iets anders: het hoge niveau waarop Read zich in zijn beschouwingen beweegt, is voor hem geen beletsel om volkomen vanuit de praktijk zelf te schrijven. Zo ook in dit werk; waar hij zich in moeilijke en subtiele stof begeeft, zoals bij het definiëren van kunst, of in de beschouwing van waarnemen en imaginatie- steeds ziet men het directe verband met de levendige werkelijkheid van de kunstbeoefening. Deze is hier tweeledig: het kind en de kunst, en het grote belang om aan de eerste de ruimte van het tweede te geen in een spontaan beleven en zich in het werk uitdrukken. Op onthullende wijze wordt over de opvoeding en tot de opvoeder gesproken in een sfeer van veredelend schoonheidsbeleven. Een groot aantal kindertekeningen illustreert het betoog.