Toen paus Benedictus XVI het wijze, moedige besluit nam om af te treden, kwamen de commentaren los. Zijn theologische meditaties werden alom geprezen. Maar wat het beleid aangaat, stelde men vast dat zijn bestuurlijk optreden ook felle protesten uitlokte. Met name daar waar binnen de katholieke kerk heftig omstreden onderwerpen aan de orde kwamen. En in zulke omstandigheden speelde er tijdens de discussie telkens een alom verspreid standpunt mee: 'De paus heeft het toch zelf gezegd!' In dit boek wordt uitgelegd wat de onfeilbaarheid van de paus betekent en hoe men tot die opvatting is gekomen. Wat heeft het Eerste Vaticaans Concilie (1869-1870) in feite over het primaat van Petrus' opvolger vastgelegd? En dan maakt de wereld kennis met Franciscus, de paus die zich juist bij elke mens, bij elke gelovige ten volle thuis voelt. Hij richt tot hen een warme oproep, een appel. In alle bescheidenheid en in alle eenvoud breekt hij een lans voor het evangelisch ideaal van de broederschap. Deze paus straalt voor iedereen gezag uit omdat hij op zijn eigen, zeer oorspronkelijke wijze echt iets te zeggen heeft.
