Dwars door België loopt van Komen in het westen tot Voeren in het oosten een onverbiddelijke streep op de kaart: de taalgrens. Taalgrenzen zijn van alle tijden en komen in vele landen voor. In het Franstalige België van na 1830 werd de taalgrens lang genegeerd. Met veel (Vlaamse) energie werd dit onrecht ongedaan gemaakt: in 1962-¿63 werd die wettelijke streep uiteindelijk op de kaart gekrast. In Komen en in Voeren rommelde het nog lang na, maar nu lijkt de rust weergekeerd.De taalgrens is vooral een politiek en historisch fenomeen, maar langs deze grens liggen verrassend veel aantrekkelijke plaatsen, te beginnen in het westen met de Belgisch-Franse dubbelstad Komen. Dan golft het landschap oostwaarts naar plaatsen als Oudenaarde, Kluisbergen en Ronse, territorium van wielerfanaten. Via Lessen, geboorteplaats van René Magritte, voert Guido Fonteyn ons naar het Pajottenland, en leidt hij ons langs Waterloo naar het Leuvense en het Hageland. Nog oostelijker volgt Haspengouw, en uiteindelijk Voeren. Onderweg vertelt Fonteyn het boeiende verhaal van de Belgische taalgrens.¿Een nuttig boek in de huidige communautaire amnesie.¿ ¿ Bernard Dewulf in De Morgen over Boerenpsalm. Vlaamse boeren in Wallonië.
