Op 9 december 2011 was het precies zeventig jaar geleden dat de Joodse rechtsfilosoof, vrijdenker en humanist Leo Polak ( 1880-1941) in het concentratiekamp Sachsenhausen overleed. Leo Polak was een strijdbare vrijdenker die durfde te getuigen, en die een verbindende schakel vormde tussen het vooroorlogse vrijdenken en het naoorlogse humanisme. De essentie van zijn vrijdenken en humanisme getuigt van het besef van de verbondenheid van alle mensen als wezens die zich zo volledig en harmonieus mogelijk moeten kunnen ontplooien, en de erkenning van de mensheid als hoogste eenheid, hoger dan alle andere collectiviteiten die loyaliteit van mensen zouden kunnen eisen: kerk, Christendom, natie. Deze bundel bevat als kern een drietal beroemde en beruchte redevoeringen van Polak uit de jaren 1931 - 1933; deze waren idealistisch van aard en vonden veel instemming bij met name ongelovigen. Daarnaast zijn er diverse bijdragen die een goed en soms nieuw beeld geven van de rol en betekenis van Polak voor de vrijdenkers; zo had hij op belangrijke momenten een koersbepalende rol in de geschiedenis van de vrijdenkerij.
