Middelburg heeft in de jaren veertig van de vorige eeuw roerige tijden beleefd. Na de verwoesting van het centrum in mei 1940 en de nasleep van dit inferno werden in de latere oorlogsjaren Joodse ingezetenen weggevoerd en moesten jonge mannen op Walcheren of over de landsgrens voor de Duitsers dwangarbeid verrichten. In het najaar van 1944 werd de stad toevluchtsoord voor burgers die na de geallieerde bombardementen op de Walcherse dijken een goed heenkomen zochten voor het water. In de zwaar bestookte overvolle stad brachten velen bange dagen door in de schuilkelders. En na de bevrijding was daar de verplichte evacuatie naar Zuid-Beveland en elders.In deze uitgave vertelt een uitstervende generatie over de bewogen episode. Daarnaast wordt beschreven hoe Middelburgers de periode beleefden toen er gebrek was aan van alles, hoe gezaghebbende Duitsers en met de vijand heulende medeburgers werden berecht en je als kind te maken kon krijgen met de politieke voorkeur van je ouders. Voorts is er aandacht voor de wijze waarop uit de onderduik of uit kampen terugkerende Joodse en in de Duitse oorlogsindustrie tewerkgestelde stadgenoten na beëindiging van het oorlogsgeweld werden ontvangen.
