Elke dinsdagavond, bij voorkeur een regenachtige avond, verricht Nicolien Mizee zegenrijk werk in een lokaaltje van de Volksuniversiteit in Haarlem. Twaalf volwassenen zitten zwijgend onder de tl-buizen. De eerste is een geleerde in de Middelnederlandse letterkunde, de tweede loodgieter, de derde woedend. Maar ze hebben allemaal dezelfde drijfveer: ze willen hun verhaal kwijt en Nicolien, de juf met zelf drie boeken op haar naam, moet hen daarbij helpen.
In drieëndertig etappes voedt Mizee haar klasje en de lezer op aan de hand van geestige voorbeelden uit haar beroepspraktijk. Want verhalen vertellen is belangrijk, de wereld zou er veel beter uitzien als we elkaars verhalen willen lezen en beluisteren. En eigenlijk is elk verhaal goed, als het tenminste voldoet aan de Eerste Wet van Mizee: Iemand wil iets, dat gaat mis, en dan gebeurt er iets anders
