Johan Sonneville speelde een belangrijke rol in het literaire leven in Vlaanderen. Hij was vooral bekend als uitgever. Een jongere generatie zal zijn naam niet veel zeggen. Om die reden heeft de samensteller en inleider Andreas Van Rompaey goed werk verricht door de aandacht op deze figuur te vestigen en hier een verzameling van diens over een lange periode verspreide poëzie te brengen. Dat op zich is al een verdienste, maar wie begint te lezen en Sonnevilles werk niet of nauwelijks kent, zal ongetwijfeld verrast worden door de virtuositeit en de spitsvondigheid. Vaak is er ironie, relativering of engagement in het spel. Sonneville schetst geen al te positief mensbeeld, maar ‘verweert’ zich met de taal waarmee hij, net zoals met het eigen leven, soms worstelt. Hij is een ernstig dichter, juist ook door de ernst op de korrel te nemen en te verwijzen naar zowel Kafka als Van Ostaijen. Rake beelden, of beter gezegd: beelden die je raken, door de directheid en de zelfspot. De hele bundel geeft in ieder geval een breed idee van Sonneville als schrijver én als mens. – Guy van Hoof
