Lucian Blaga (1895-1961) neemt binnen de Roemeense literatuur dezelfde positie in als Paul van Ostaijen of Fernando Pessoa binnen het Nederlandse of Portugese taalgebied. Alle drie beginnen ze te publiceren naar het einde van de Eerste Wereldoorlog toe. Alle drie vinden ze aansluiting bij de avant-garde van grotere landen, die ze daardoor ontsluiten binnen hun eigen taalgebied. Alle drie strooien ze in hun oeuvre de kiemen van literaire mogelijkheden uit, die door de generaties na hen worden gecultiveerd. Alle drie blijven ze al te lang binnen de grenzen van hun taalgebied besloten, waardoor de Europese erkenning die ze verdienen pas laat op gang komt.
Jan H. Mysjkin, Poëziekrant, 2005
