Van 1999 tot 2008 heb ik in het dorp Palumeu in Zuid-Suriname het onderwijs ondersteund. Ik woonde in het dorp aan de oever van de rivier en had daardoor een unieke kans met de bevolking samen te wonen en te zien hoe hun cultuur/leven zich afspeelde. Acht jaar heb ik in Zuid-Suriname in het dorp Palumeu het onderwijs onderwijskundig en financieel ondersteund en samen met het Ministerie van Onderwijs en Volksontwikkeling (Minov) verder tot ontwikkeling gebracht. Dit op verzoek van de bevolking. Enkele keren per jaar bezocht ik de school en de Ned.Pabostagiaires om hen een steuntje in de rug te geven op die eenzame plek in het aardsparadijs. De verhalen in het boek nemen je mee naar het dorp. Zij vertellen over hun leven. Hun manier van leven zoals dat nu (nog) is. Misschien is deze manier van leven er over enkele jaren niet meer! Ik heb de veranderingen binnen de kleine bevolkingsgroep in rap tempo zien toenemen. In de eerste jaren zag ik nog bewoners met trots hun tradtionele rode kamisa dragen. Nu wordt dit alleen nog gedaan in een â opvoeringâ voor toeristen. Erger nog, ik zag de grote onderlinge samenhang afbrokkelen. De mentaliteit veranderde van samen delen naar â wat de ander heeft, wil ik ookâ . Enkele jaren geleden is er een aanzet gedaan voor een nieuw energieproject. Dit zal grote gevolgen hebben voor hun leefwijze. Gevolgen waarvan niet voorspeld kan worden of deze in hun voordeel of hun nadeel zullen zijn.