Het werk van Tamara Muller (1975) staat bol van tegenstellingen. Er staan fantastisch uitgewerkte details en grove schetsen naast elkaar. De kunstenaar plakt haar eigen gezicht op ieder personage, maar het is geen zelfportret. Er zijn rozige, zachte gezichten die je aankijken en harde, vervreemdende taferelen. Muller schildert, zoals ze dat zelf zegt ‘the Game of Life: de humor en de pijn, de ontroerende onvolkomenheden van de mens’. Vanuit persoonlijke ervaringen zet Muller intrigerende scenes op het doek. Menselijke relaties spelen hierin de hoofdrol. Thema’s als lust, schaamte, macht, familierelaties, gender en identiteit doen hun intrede. Doordat ze op elk figuur haar eigen gezicht terug laat komen, kunnen we met enige afstand naar de verhoudingen kijken. Vaak zijn er naast de personages maar enkele attributen te zien, als bij een theaterstuk. Muller noemt haar werk dan ook een ‘plak-en-knip’-theater. Het werk van Tamara Muller (1975) staat bol van tegenstellingen. Er staan fantastisch uitgewerkte details en grove schetsen naast elkaar. De kunstenaar plakt haar eigen gezicht op ieder personage, maar het is geen zelfportret. Er zijn rozige, zachte gezichten die je aankijken en harde, vervreemdende taferelen. Muller schildert, zoals ze dat zelf zegt ‘the Game of Life: de humor en de pijn, de ontroerende onvolkomenheden van de mens’. Vanuit persoonlijke ervaringen zet Muller intrigerende scenes op het doek. Menselijke relaties spelen hierin de hoofdrol. Thema’s als lust, schaamte, macht, familierelaties, gender en identiteit doen hun intrede. Doordat ze op elk figuur haar eigen gezicht terug laat komen, kunnen we met enige afstand naar de verhoudingen kijken. Vaak zijn er naast de personages maar enkele attributen te zien, als bij een theaterstuk. Muller noemt haar werk dan ook een ‘plak-en-knip’-theater.