-Spel met de vroeg-Nederlandse portretschilderkunst -Het fascinerende in de Paulareeks is dat het ook gaat over ouder, kind en ouderschap -Kerstens oeuvre mixt fotografie en schilderkunst, het werkelijke en de fantasie, het kijken en het bekeken worden Een plastic boodschappentas, een stofzuigerslang of een stuk aluminiumfolie. Meer heb je niet nodig, zo lijkt Hendrik Kerstens met zijn foto’s te zeggen. Een taartrand wordt een kraag, een lampenkap een hoofddeksel. Hij speelt met de karakteristieken van de Hollandse portretschilderkunst in de zeventiende eeuw, waarin het alledaagse tot kunst werd verheven. De foto’s die Kerstens van zijn dochter Paula heeft gemaakt om haar jeugd vast te leggen, zijn uitgegroeid tot wereldberoemde iconen. De reeks waarin zij centraal staat, gaat steeds meer over het aloude spel voor de spiegel, waarbij steeds weer nieuwe looks, stijlen en rollen worden uitgeprobeerd. Paula, inmiddels volwassen, is nu regisseur van haar zelfbeeld. En de Kerstens, nu een familiebedrijf, ontwikkelen zich nog elke dag verder. Een plastic boodschappentas, een stofzuigerslang of een stuk aluminiumfolie. Meer heb je niet nodig, zo lijkt Hendrik Kerstens met zijn foto’s te zeggen. Een taartrand wordt een kraag, een lampenkap een hoofddeksel. Hij speelt met de karakteristieken van de Hollandse portretschilderkunst in de zeventiende eeuw, waarin het alledaagse tot kunst werd verheven. De foto’s die Kerstens van zijn dochter Paula heeft gemaakt om haar jeugd vast te leggen, zijn uitgegroeid tot wereldberoemde iconen. De reeks waarin zij centraal staat, gaat steeds meer over het aloude spel voor de spiegel, waarbij steeds weer nieuwe looks, stijlen en rollen worden uitgeprobeerd. Paula, inmiddels volwassen, is nu regisseur van haar zelfbeeld. En de Kerstens, nu een familiebedrijf, ontwikkelen zich nog elke dag verder.