Twee meisjes van zestien alleen op de vlucht, uit Afghanistan en uit Eritrea, vertellen met de hulp van twee vriendinnen hun verhaal. Dat tederheid en verdriet, bitterheid en warmte in zich verenigt. Zestien zijn ze en allebei alleen op de vlucht. Langs de gevaarlijkste vluchtroutes. Een leven tussen de werelden. Met tussen vertrek en aankomst de zee die mensen verslindt. Niks is veilig. De avonden niet. De wegen en paden niet. De plaatsen niet. Ook niet die van aankomst. Fatima uit Afghanistan en Helen uit Eritrea. Maar ze zijn jong en ze hebben de behendigheid het toeval te helpen. Ze halen het. België wordt hun nieuwe bestemming. Ze willen hun verhaal vertellen. Dan hebben ze een stem en zijn ze iemand. Janne en Michèle, hun vriendinnen, willen de afstand helpen overbruggen tussen wat je als vluchteling wil vertellen en wat je kan vertellen wanneer de taal nog een spelbreker is. Zij schrijven alles op. Het mondt uit in een sprookjesachtig geheel dat tederheid en verdriet, bitterheid en warmte in zich verenigt. Het begin van mijn leven was toen ik nog niet bestond brengt verschillende werelden samen, veel verder dan alleen op papier. Fatima en Helen kregen elk een kindje terwijl ze aan dit boek werkten. I. Fatima 7 II. Helen 111 III. Wij 281