Aandacht is de brandstof van elk mens. Onze behoefte eraan is onverzadigbaar, dus ontwikkelen we sluwe strategieën om bewondering en liefde af te dwingen. Kijk mama, zonder handen. Kijk papa, wat een goede punten ik heb behaald. Kijk baas, nu verdien ik toch een loonsverhoging? Iedereen is met zichzelf bezig. Wij zijn allemaal de navel van ons eigen wereldje.
Heeft dat met narcisme te maken? Ja. Heeft dat met egoïsme te maken? Vast en zeker. Niettemin moeten we met al die andere ego’s, die minstens evenveel schouderklopjes willen, zien samen te leven. Al die ijdeltuiten, al die aandachtsjunkies die sociale media bevolken om likes te verzamelen. Allemaal driftig op zoek naar de echo van hun ego. Net als jij en ik.
Het conflict tussen ik en de andere, tussen mezelf en de wereld is nog nooit zo groot geweest. Solitair of solidair? Aandacht is een schaars goed en er wordt bikkelhard om gevochten. Toch is het mogelijk om een goed mens te zijn en een valabel en altruïstisch bestaan te leiden. Al is het maar om de waardering die je ervoor krijgt.
