Johannes Arfman-Hoenderhock begint al jong met schrijven, onder meer deze brieven aan schoolvriend PP. De briefwisseling beu zijnde verandert hij van vorm en gaat hij over op de dagboekvorm, nadat hij besluit een brief aan PP niet meer te versturen. De dagboeken zullen de komende jaren, in minimaal 10 delen, onder de titel Dagboekeritis, worden gepubliceerd - deze briefwisseling vormt daartoe de inleiding. Het geeft de lezer een blik op de soms bevreemdende, dan weer komisch-verontrustende, altijd broeierige belevingen van de auteur. Voor een enkeling is het mogelijk schokkend om te lezen hoe dat leven is verlopen. Tegelijkertijd zijn deze brieven een kijkdoos die je mee op reis neemt naar de jaren negentig, toen het leven van alledag zoveel eenvoudiger leek dan nu. Daarbij is een centrale rol weggelegd voor de beruchte Eindhovense kroeg Café Wilhelmina (Willemien aka Wilgeilmien), waar Johannes menig uurtje doorbrengt. Dit boek is tevens een ode aan die kroeg en haar bezoekers.
