In zeer korte tijd komt er bijna een eind aan de mensheid. Is het toeval dat Paulette en haar man Peter in hun andere, hun Franse huis zijn, als Het Grote Sterven plaatsvindt? Waarom overleven juist zij en met hen nog een handvol anderen, in een dorp in de Champagne Ardennen? Hun Hollandse nuchterheid is welkom. Zij maakten al, part time, deel uit van deze kleine gemeenschap. Nu echter blijven zij voorgoed. Zij hebben nèt een andere kijk, wat onder deze bizarre omstandigheden waardevol blijkt te zijn. Van een charismatische bezoeker, die zegt journalist te zijn, krijgt Paulette het verzoek om te beschrijven hoe men in Vanaux het leven heeft opgepakt na de ramp. Zij heeft vaak brieven geschreven, maar nooit een dagboek bijgehouden. Ze begint in het wilde weg met losse notities. Soms zoekend naar zinnen, vaak worstelend met woorden en met een wonderlijk gevoel voor volgorde, schrijft zij te hooi en te gras wat haar invalt. Al doende begrijpt zij, dat het reilen en zeilen in haar dorp een voorbeeld zou kunnen zijn voor anderen. Augusta werd wees en als vanzelfsprekend één van Paulettes kleinkinderen. Veertig jaar later blikt zij terug in het kader van een herdenkings magazine.