'Man, ik spring nog liever in de Prinsengracht!' zei mijn oma Clemence van Veggelen, de moeder van mijn moeder, in 1916, toen mijn opa Gerard Verbeek, de vader van mijn vader, haar een aanzoek deed. Ze waren beiden in dat jaar hun echtgenoot verloren. Haar botte afwijzing wordt begrijpelijk als je de foto's van de heren vergelijkt. Mijn oma had een mooie man gehad. Maar oordeelt u zelf. Dat ik er toch ben gekomen, dank ik aan Lies, de dochter van Clemence, en Henk, de zoon van Gerard. Zij verkozen elkaar wel, in 1934. Het aardige van je verdiepen in de geschiedenis van je familie is, dat je merkt van hoeveel invloed een toevallige ontmoeting kan zijn. Als opa Van Veggelen uit Haarlem die dag in het voorjaar van 1900 niet had deelgenomen aan die wielerwedstrijd in Sas van Gent, dan had hij bij de finish niet mijn oma ontmoet (en omhelsd!). En als opa Verbeek en oma Van Veggelen in 1916 niet hun echtgenoten waren verloren, dan had mijn opa nooit dat huwelijksaanzoek aan mijn oma gedaan. Dan waren Lies en Henk in 1934 ... en dan was ik in 1946 ... en dan had ik in de feestnacht van 27 april 1967 ...en dan waren mijn vrouw en ik in 1970 ... en dan waren onze dochters in 1974 en 1978.