In Spijkers in de wolken borstelt Jan Vanriet het portret van het einde van een levenslange vriendschap, die tussen de dichter Gaston Boesmans en de schilder Louis Zoethout. De namen zijn fictie, maar de aandachtige lezer kan al gauw deduceren over welke figuren het in werkelijkheid gaat. Ontwapenend en pijnlijk eerlijk weet de auteur zijn generatie te vatten, een generatie van zeventigers en tachtigers, wegdrijvend van het leven, zoekend naar betekenis, verlangend om het roemrijke verleden vast te houden, nog heel even. Twee vrienden, nog slechts aan elkaar verbonden door de verzoenende vrouw.
Spijkers in de wolken is een roman over dood, vriendschap en wrok. Een roman die op zichzelf staat, maar ook te lezen valt als het sluitstuk van een ontroerende triptiek, een opvolger van het spitante Rovers en het weemoedige Bloot verder.
