Jules Verne is vooral bekend als de schrijver die de toe-komst voorspelde. Hij beschreef in zijn boeken veel zaken die destijds als fantasie werden beschouwd, maar later in een indrukwekkend aantal gevallen werkelijkheid werden. Hij voorzag onder andere de langeafstandsreizen in luchtballonnen en de tochten van onderzeeboten onder het poolijs. Zijn gave om deze voorspellingen te doen berustte echter niet alleen op fantasie. Hij was zeer intelligent, was zeer goed op de hoogte van de technische ontwikkelingen van zijn tijd, deed degelijk onderzoek en paste wetenschappelijke logica toe. Veel van Verne’s romans kunnen worden beschouwd als populairwetenschappelijke aardrijkskunde of natuurkunde verpakt in een spannend avontuur en bevatten dus een educatief element. Na succesvol te zijn afgevuurd uit de enorme Columbiad, vliegt een kogel-vormig projectiel met aan boord Barbicane, Nicholl en Michel Arden en twee honden recht op de maan af. De reis zal vijf dagen gaan duren. Onderweg passeert de groep een kleine meteoriet die gegrepen is door de zwaartekracht van de aarde en nu een soort tweede maan geworden is. Een van de honden, Wachter, overleeft de start niet en zijn kadaver wordt overboord gegooid. De astronauten ontdekken dat de zwaartekracht van de nieuwe maan het projectiel uit zijn baan heeft gebracht, waardoor ze niet op de maan zullen belanden maar in een baan eromheen. De heren besluiten er het beste van te maken en tijdens de cirkel om de maan zo veel mogelijk geografische observaties te doen. Door een ongelukje met de zuurstoftoevoer vallen ze ten prooi aan zuurstofvergiftiging waardoor ze zich als dronkaards gedragen tot de zuurstoftoevoer weer genormaliseerd is…. Of Verne het nu helemaal bij het rechte eind had valt met de huidige kennis zeer te betwijfelen, maar het blijft een knap staaltje een dergelijk verhaal te schrijven in een tijd waarin er geen PC’s, iPad’s of Tablets waren.